Taakgroep Schepping

“Een belangrijke oplossing is dat we geen bomen meer omhakken maar dat we juist bomen gaan planten.” Concludeert de groepsleider. En daar is de hele groep het mee eens. Ik doe een overdenking over scheppingszorg voor de jeugdgroep van de Karunia kerk in Papua. Het dorp waar deze kerk staat ligt aan de voet van de Cycloop en in de loop van de jaren is door bevolkingsgroei de druk op het bos steeds meer toegenomen. Voornamelijk door de aanleg van tuinen en door het oogsten van brandhout. De bosgrens is daardoor al een paar honderd meter de berg op geschoven.

Jef, de voorzitter van de Karunia jeugdgroep, heeft me uitgenodigd om deze overdenking te doen. Hij studeert Biologie en heeft een groot hart voor de schepping. Op de dag dat ik de overdenking doe blijk ik voor een behoorlijk grote groep te staan. Jef heeft namelijk ook nog de jeugdgroepen van naburige kerken uitgenodigd. Ik neem ze mee naar het scheppingsverhaal en naar Deuteronomium 22:6-7. Ik laat ze zien hoeveel God van ons mensen en van de rest van Zijn schepping houdt en hoe onlosmakelijk we aan elkaar verbonden zijn. Met de oproep om de schepping met dezelfde liefde te benaderen. Daarna laat is ze in groepjes nadenken over hun eigen uitdagingen op het vlak van milieu. Het gaat dan onder andere over drinkwater, vruchtbare grond, erosie, afval, regen en droogte.

Aan het einde van de bijeenkomst besluiten ze gezamenlijk om een taakgroep Schepping te vormen om zelf in hun gemeenten en in hun dorpen aan de slag te gaan door bijvoorbeeld afval op te ruimen en bomen aan te planten. Ik ben blij dat ik hierin een positieve rol kon spelen.